روز بزرگداشت مولانا...

بر رهگذر بلا نهادم دل را

خاص از پی تو پای گشادم دل را

از باد مرا بوی تو آمد امروز

شکرانه ی آن به باد دادم دل را

عاشق همه سال مست و رسوا بادا

دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هشیاری غصه هر چیز خوریم

چون مست شویم هر چه بادا بادا

هستم به وصال دوست دلشاد امشب

وز غصه ی هجر گشته آزاد امشب

با یار بچرخم و به دل می گویم

یارب که کلید صبح گم باد امشب

عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود

جوینده عشق بی عدد خواهد بود

فردا که قیامت آشکارا گردد

هر کس که نه عاشق است رد خواهد بود

خوشی خوشی تو ولی من هزار چندانم

به خواب، دوش که را دیده ام؟نمیدانم

ز خوشدلیّ و طرب در جهان نمی گنجم

ولی ز چشم جهان همچو روح پنهانم

زین دو هزاران من و ما ای عجبا! من چه منم!

گوش بده عربده را دست منه بر دهنم

چون که من از دست شدم، در ره من شیشه منه

ور بنهی پا بنهم، هر چی بیابم شکنم

آه چه بی رنگ و بی نشان که منم!

کی ببینم مرا چنان که منم!؟

گفتی:«اسرار در میان آور»

کو میان اندر این میان که منم؟

ذوق نوشت!:امروز بزرگداشت جلال الدین محمد بلخی (همون مولانا جون خودم) بود.

خیلی سخت بود برام که از بین اشعار فوق العاده زیبا ش یکی یا حتی چند تا ش رو انتخاب کنم

تک تک اشعارش رو با جان و دلم دوست دارم.

ذوق نوشت 1!:چهار مورد اول از دوبیتی های مولانا بود .

بقیه 2بیت اول غزلیات بود.

ذوق نوشت2!:یه شعر هم در ادامه مطلب قرار میدم حتما بخونیدش.

میگن این آخرین شعریه که مولانا سروده.

ذوق نوشت آخر!: .......

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن

ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها

خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن

از من گریز، تا تو هم در بالا نیفتی

بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن

ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده

بر آب دبده ی ما صد جای آسیا کن

خیره کشی است ما را، دارد دلی چو خارا

بکشد کسش نگوید:«تدبیر خونبها کن»

بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد

شای زرد روی عاشق، تو صبر کن، وفا کن

دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد

پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

در خواب، دوش پیری در کوی عشق دیدم

با دست اشارتم کرد که:«عزم سوی ما کن»

گر اژدها ست بر ره، عشق است چون زمرد

از برق این زمرد هین! دفع اژدها کن

بس که بی خودم من ور تو هنر فزایی

تاریخ بوعلی گو، تنبیه بوالعلا کن